Howdy Sandy

21 oktober 2012 kwamen we aan in Charleston, USA. Hier hebben we containers en stukgoed geladen. Ongeveer 200 houten kisten zijn er in hold 2 geladen. 100 in de lower-hold en 100 op het tween-deck. Deze kisten hebben allemaal een ander formaat waardoor we ze zelf extra goed moeten vast sjorren. Dit wordt gedaan door houten balken tussen de kisten te plaatsen. Het was de bedoeling dat we ’s nachts uit zouden varen, dus we hebben tot 24.00 doorgewerkt om tussen alle kisten houten balken te plaatsen. Samen met de bosun (de bootsman) had ik één sjorring (een belt met een ratch, een ratch wordt hier ook wel krik krak genoemd) aan de luiken vast gemaakt. Dat was best wel een gedoe. Kijken we een half uur later, is de belt slack…. Toen we de kist vast hadden gesjord stond het luik nog open… Dus na een half uur hadden ze de luiken dicht gedaan waardoor onze belt 20 meter verschoven was... We konden er om half 12 gelukkig nog wel om lachen.

’s Nachts zijn we vertrokken richting Eddystone. De kapitein heeft besloten dat wij een paar dagen extra in de haven blijven liggen omdat we bezoek kregen van Sandy, hurricane Sandy. Deze zou windsnelheden hebben over de 65 mijl. We moesten dus alvast extra trossen klaarleggen. Deze trossen komen uit de fore-castle en achter komen ze uit de rope-store. Wij dachten dat er niets meer in de rope-store was en hebben daarom een tros van het voordek naar het achter dek gesleept. Toen we de hele tros net op het achterdek hadden kwamen erachter dat er nog 2 trossen in de rope-store lagen… Dussss de tros weer terug naar het voordek.

Vrijdag 26 oktober zijn we aangekomen in Eddystone. Diezelfde avond zijn we met zen vieren naar het casino geweest, de kok, de tweede stuurman, de derde machinist en ik. Waarom de rest van de stagiaires niet? Die zijn nog geen 21, hahaha. Wat baalde ze allemaal. Ik heb me ogen uit gekeken in het casino, zo groot. We hebben uiteindelijk maar een half uur in het casino gezeten en de rest van de tijd in de bar een verdieping daar onder. Het was een zeer geslaagde avond. De kok ging aan een black jack tafel zitten en was in 2 minuten 100 dollar kwijt. Ik heb maar niet gegokt, moet je nagaan hoeveel leuke shirtjes je bij Macy’s kan kopen voor 100 dollar.

De volgende dag zijn we met z'n allen naar de shopping-mall gegaan. Dit was erg gezellig en leuk. Heb nog een leuk shirtje gescoord. Het enige wat jammer was, was dat het van boord gaan langer duurde dan de tijd die we besteed hebben in de shopping-mall. Vanaf het schip kon je de gate zien (ik denk nog geen 5 minuten lopen), maar er mocht niet gelopen worden op het haven terrein. We moesten dus een agent bellen die ons naar de gate bracht, dit heeft een wachttijd van 2 uur. Dan bij de gate moet er een taxi gebeld worden, het wachten op de taxi heeft een wachttijd van ook ongeveer 2 uur.

Ondertussen kwam Sandy steeds dichterbij en kregen we natuurlijk ook al het nieuws daar om heen mee. Al meer dan 60 doden, het schip de Bounty die ten onder gegaan is. We krijgen toch allemaal wel een beetje de zenuwen. Vooral de meester en de kapitein zijn van die lekkere stokers.

Zondag ochtend om 0900 zijn we verhuisd naar een andere kade. Wij zouden eigenlijk maar 1 of 2 dagen in Eddystone liggen, maar door de storm werd dit dus langer. Wij moesten weg van deze kade omdat het volgende schip er alweer aan kwam. Dit vond de kapitein helemaal niet erg, omdat we verder het land in gingen en daarom meer beschut zouden liggen. We zijn toen naar Philadelphia gevaren, waar wij allemaal erg blij mee waren, want daar wouden we wel even de wal op. Toen we bij de kade aankwamen hebben gelijk extra trossen uitgezet. Ik geloof dat we elf trossen voor uit hadden staan en ook nog eens 11 achter. De gangway omhoog en we waren er klaar voor. Die dag begon het al steeds harder te waaien en te regenen. Maandag is er ook niemand buiten geweest, zo hard waaide en regende het. Als je binnen in je hut zat merkte je niets van Sandy, maar boven op de brug was het wel leuk en spannend. Al met al viel het ons dus erg mee. Later hoorden we dat New York heel erg getroffen is door Sandy, we hebben dus mazzel gehad.

Donderdag zijn we om 0600 weer terug gegaan naar de container terminal in Eddystone. Het koeien laden ging beginnen. Nog steeds was het beetje onwerkelijk, maar toen mochten we gaan kijken bij de koeien. Ze kwamen aan in van die vee vrachtwagens. Twee lagen koeien. De Cowboys stonden al klaar om ze te ontvangen, 3 cowboys zijn er bij ons aan boord. Zij hebben die beesten uitgeladen en in de containers geleid. Het was verschrikkelijk om te zien. De koeien zitten helemaal onder de drugs (Zit in hun eten) en zijn doodsbang, ze komen uit een gebergte waardoor ze dus niet aan mensen gewend zijn. Als je bij de container gaat staan dan lopen ze allemaal naar één kant en worden heel onrustig. We hebben van 1500 tot 2400 koeien geladen. Het was een lange dag, vooral omdat de loods om 0600 uur aan boord kwam, dat betekent om 0530 al je bed uit. We hebben met zen allen dus een dag gemaakt van 18,5 uur. Dan kun je bijna niet meer op je voeten staan. De koeien zijn wel eigenwijs, in de container zit een afsluiter voor de water toevoer. Elke dag moeten de cowboys een paar afsluiters opnieuw open zetten, omdat die suffe koeien ze met hun hoofd dicht zetten. Ik merk nog niet zoveel van de koeienlucht, maar ik hoor iedereen om mij heen al klagen over de ammoniak geur die hier hangt. Dan te bedenken dat we nog maar 2 dagen onderweg zijn… We hebben nu in totaal 1700 koeien op dek staan (twee hoog). 100 40ft containers met elk dus 17 koeien erin.

Gister, zaterdag, was het weer karaoke avond met de Filippijnen. De cowboys zaten er ook bij en dat heeft ons een goede kans gegeven om eens met ze te kletsen. Dit was voor hen de vierde reis die ze deden, maar de eerste keer met Spliethoff. Ze vinden het hier een paradijs! We hebben internet, het eten is goed en de crew is leuk. Dat was natuurlijk wel leuk om te horen.
De planning van nu is: van Eddystone naar Rusland (de Black Sea over) dan naar Turkije, Livorno (Italië) en dan hopelijk een reisje naar Antwerpen of Amsterdam. Dat is nog niet zeker. In Rusland en Livorno wordt de crew gewisseld. De kapitein, tweede stuurman, derde stuurman, tweede machinist en derde machinist zitten aan hun tijd. Een hoop nieuwe gezichten dus binnenkort.

Met mij gaat het wel goed. Heb de laatste tijd wat vaker een dip, maar dan wordt er even gebeld met het thuisfront en dan gaan we er weer tegen aan. Oma’s zijn ook fantastisch om je even uit een dip te halen. Ik ben veel aan het leren aan boord, niet alleen technische en nautische dingen maar ook over het leven aan boord en hoe je daar mee om moet gaan. Dit is een groot struikelblok en ik heb het moeilijk met gedachten verzetten. Ik ben nu bezig met een soort dagboek om zo mijn frustraties kwijt te kunnen. Ik ben hier deze week mee begonnen en het lucht al aardig op. Ook al kan er niets tegen een gesprek met mams en paps op.

Vandaag Arjen ook nog even gesproken. Eindelijk na twee maanden tijd een gesprek dat we elkaar goed konden verstaan, dat was erg fijn. Hij vaart nu bij Spanje en dinsdag komt hij aan in Rotterdam. Zijn ouders (+broertje?) en zijn beste vriend komen dan bij hem kijken. Super leuk! Ik hoop dat ze veel foto’s maken en vooral even genieten van de fantastische machinist to be!