I’m coming home, but not yet.................

Het is alweer een tijdje geleden, dus bereid je maar voor op een mega verhaal, want ik heb VEEL te vertellen.


Vlak voordat we in Rusland aankwamen, voor het lossen van de containers met koeien, moesten alle zakken met voer in de containers leeg gegooid geworden. Gelukkig zijn er 7 stagiaires aan boord… Dus wij mochten gezellig helpen. In het begin was het wel spannend om die containers in te gaan, maar de stank viel erg mee en de koeien waren hartstikke leuk. Ik heb wel Peter-Jan (stagiaire en ondertussen goeie maat) de stuipen op het lijf gejaagd. Ik was de koeien aan het voeren toen ik dacht: goh wat voel ik toch in me knieholte… Was er een koe, met zo’n grote, vieze, blauwe tong mijn knieholte aan het likken. Toen ik dat zag heb ik de longen uit me lijf geschreeuwd en een gat in de lucht gesprongen hahaha. Peter-Jan schrok zich het apelazarus en kwam daarna niet meer bij van het lachen.


Twintig november zijn we aangekomen in Novorossiysk, Rusland. Hier hebben we de containers gelost. We liepen wacht van 0000 tot 0600. Dus 6 op, 6 af. Dit was erg leuk en goed te doen. Het lossen schoot niet erg op. Er waren in totaal 15 vrachtwagens beschikbaar, dus we konden maar 15 containers lossen en dan moesten we wachten tot de vrachtwagens weer terug kwamen. We hebben er drie dagen over gedaan om alle containers van boord af te krijgen en dan te bedenken dat het laden een halve dag geduurd heeft. In totaal zijn er twee koeien overleden en deze hebben we op een professionele wijze overboord gezet… Touw aan de poten, takeltje en mankracht. Wel een vies gezicht zo’n dooie koe. We kregen diezelfde middag ook nog koeien tong als vlees bij het eten. Dat heb ik dus echt niet gegeten he!


Tijdens het lossen stonden er Russische mannen op de containers die op een gegeven moment naar me begonnen te schreeuwen: YOU WOMAN, YOU! Woman no work, one, two, three, fout, five men on deck, so woman no work. Toen ben ik naar de tweede stuurman gegaan om te zeggen dat ik me maar aanpassen aan de Russisch mentaliteit… Toen kreeg ik nog net geen klap voor me kop hahaha.


Na Rusland zijn we weer terug gegaan, door Bosporus (ik weet niet of ik het goed geschreven heb) naar Hydrapasa, Turkije. Hier kregen we een erg nerveuze loods aan boord die bijna het schip tegen een ander schip aan had gevaren als de kapitein niet had ingegrepen. In Hydrapasa hebben we de jachten gelost. Dit ging zo snel dat we hier maar één dag gelegen hebben. ’S Ochtends aangekomen en ’s avonds weer vertrokken. De derde stuurman had me aangeraden om de brug klaar te maken. Dat heb ik gedaan en de kapitein was zeer tevreden. Geeft weer een goed gevoel.

Na Turkije gingen we op weg naar Livorno, Italië. Hier hebben we nog wat zware lading en stukgoed opgehaald voor Yanbu en Jeddah, Saoedi Arabië. In Italië heb ik niet veel mee gekregen van het laden, omdat ik een afspraak had bij de dokter. Ik had een gekke bult op me heup die naar een paar dagen open gebarsten is. Die eerste stuurman heeft het schoongemaakt en het zag er wel redelijk uit. De kapitein vond toch dat ik nog even naar de dokter moet. Als je na Italië twee weken op zee zit moet het gewoon zeker zijn dat het goed zit. Ik werd opgehaald door twee wat oudere mannen die heel veel tegen me gepraat hebben, op de heenweg, waar ik geen woord van verstaan heb. Eenmaal bij de dokter werd ik toch een beetje nerveus. Je bent in een vreemd land, het is nog maar de vraag hoe goed de dokter Engels spreekt en wat zou dat gekke bultje nou zijn. Het was een infectie, dus een antibiotica kuur voor een week en zalf smeren.


Dus na de dokter gelijk door naar de apotheek en toen we eindelijk klaar waren stapte ik in de auto en toen zei één van die gekke Italianen tegen me: goed, het is nu 14.45 en ik breng je pas om 16.30 terug naar het schip. Wat wil je doen. Ik was een beetje verbaasd, maar we hebben er een leuke middag van gemaakt. We hadden helaas niet genoeg tijd om naar de toren van Pisa te gaan, maar ik heb me prima vermaakt. We zijn langs de supermarkt geweest en daar kwamen we chocolade munten tegen. Dus voor alle stagiaires had ik een zakje mee genomen om even lekker in de sinterklaas sfeer te komen. Dat werd erg gewaardeerd.


Na Livorno op weg naar Yanbu ‘al Bahr. Dat betekend door het Suez kanaal. Iedereen vond het erg spannend, vooral omdat we niet goed wisten wat we konden verwachten. Vlak voor het Suez kanaal komt er een bootje langszij met mannen die souvenirs verkopen. Dit bootje wordt door onze eigen kranen aan boord gehesen en die mannen vertoeven in de messroom zolang als de reis door het Suez kanaal duurt. Heel apart, maar wel weer super leuk om mee te maken. Hier heb ik weer aardig wat souvenirs gekocht… Ja je moet toch wat met je geld..


Zeven december ’s ochtends vroeg kwamen we aan in Yanbu. Bloedje heet, 32 graden. De mannen zijn daar niet gewend aan een vrouw aan boord, laat staan eentje waar je het gezicht en de armen van kan zien en misschien een beetje decolleté… Hahaha. Ik werd aangestaard alsof ik een gek was. Heel apart. ’s Avonds rond een uur of zeven waren we klaar met lossen en ik zat samen met de eerste en de derde stuurman nog even op dek. Toen kwam er een auto voorbij rijden en die stopte waar wij zaten. Ik zei: die komen vast kijken of we nog aan het werk zijn (we mochten niet meer lossen na zes uur ’s avonds, omdat het dan donker is). Toen zei de eerste stuurman, neeee die komen naar jou kijken, dus daar moest ik om lachen omdat ik dacht dat hij een grapje maakte… Die auto is toen nog tien keer langs het schip gereden. Toen zijn we naar de gangway gelopen waar de gangway watch zei: CHIEF CHIEF there were four men on board, they wanted to see the lady. One was already on board and wanted to go inside the accomodation. Toen was ik wel even shock. Toen kwam de auto weer aanrijden en die begon te toeteren en met zijn lichten te knipperen toen ze doorkregen dat ik op dek stond. Toen kwamen er ook andere mannen bij staan die wacht hadden op de haven die begonnen te roepen. Toen heeft de derde stuurman me mee naar binnen genomen, want het werd wat teveel met alle hormonen van de Arabische mannen.


Diezelfde dag heeft de derde machinist tegen me gezegd dat hij van me houdt… Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen dus toen ben ik weg gelopen. Later op de dag kwam ik hem weer tegen en heb ik tegen hem gezegd dat ik niet wil dat hij dit soort dingen tegen me zegt. Toen zei hij dat dit was hoe hij zich voelde en dat moest hij me gewoon vertellen. Toen heb ik ‘m zo toegesproken dat hij me de volgende dag niet eens meer durfde aan te kijken.. Pffff mannen. Soms word ik er zo moe van haha.


Het leek er even op dat ik nog twee klasgenoten tegen zou komen, maar we liepen/voeren elkaar net mis helaas. Wel leuk dat we straks over dezelfde dingen kunnen praten, zoals passage van het Suez kanaal.


Vijftien december was ik jarig en de chief cook had twee heerlijke chocolade taarten gebakken. Wat heb ik daar van genoten zeg. De Filipijnen begonnen voor me te zingen toen ik de messroom in kwam en de derde machinist heeft een verjaardagskaart voor me gemaakt waar de hele bemanning iets leuks voor op heeft gezet. Dat was erg leuk en de kaart heeft een mooi plekje aan de muur gekregen. Ook had ik al vier verjaardagskaarten van Marin, Berit, Sista en Frank&Nadja gekregen. Super leuk! Een paar dagen na me verjaardag kwam er ook nog een kaart van Opa&Oma wat ook erg leuk was.


Na Jeddah zijn we naar Ashdod, Israël gegaan. De kapitein had een uitje voor ons geregeld. Voor 45 dollar zijn we met de taxi naar Jeruzalem en Bethlehem gegaan. Ik ben niet gelovig maar het was er indrukwekkend en erg gezellig. We zijn naar de geboorteplaats van Jezus geweest in Bethlehem. We hebben vijf minuten staan kijken naar een gat in de grond met een ster er omheen. Daarna zijn we maar eens gaan vragen waar nou de plaats was waar Jezus geboren is. Dat bleek het gat in de grond te zijn… Wisten wij veel. Na Bethlehem zijn we door gegaan naar Jeruzalem. Daar hebben we het graf van Jezus bekeken en de kamer van het laatste avondmaal. Ook kwamen we in een hele leuke straat terecht met allemaal souvenirs winkeltjes. Wat hou ik daar van! Eenmaal terug aan boord was iedereen bek af van al het geren en gespring wat we die dag gedaan hadden. Lekker vroeg naar bed gegaan dus.


De volgende dag ging een groot deel van de Filipijnen en moesten alle stagiaires aan dek werken om de Filipijnen te vervangen. Alle rubbers van de luiken moesten in de vaseline gezet worden en omdat we met zoveel waren was dit “zo” klaar. In Ashdod hebben we furtiliser geladen.. Bulk lading. Zo ontzettend leuk, want nu hebben we alles wel zo’n beetje gehad. Van zware lading, jachten, life stock, stukgoed tot bulk lading.


Nu zitten we op de Middellandse zee en zijn we op weg naar AMSTERDAM! Daar gaan we de bulk lading lossen en daarna gaan we het dok in. Ik ben ook verhuisd naar de machinekamer en dat wordt waarschijnlijk hartstikke leuk in het dok. Er moet zoveel gebeuren. Wat zullen we een hoop leren! Zoals het er nu voor staat zijn we 31 december in Amsterdam. Zoals elke keer, dit kan nog veranderen.


Morgen is het zaterdag en de klok gaat een uur achteruit. Dat betekent dat we vanaf morgenavond weer in Nederlandse tijd leven en we een uur langer kunnen slapen. Morgen gaan de eerste stuurman en ik dan ook eindelijk beginnen aan onze Police Academy marathon. Zin in!


Er is van kantoor uit een mailtje gekomen dat ze ons zo lang mogelijk aan boord willen houden. Grote kans dat we na het dok dus nog mee moeten. Volgens mij staat op de planning Australië. Ze zullen ons dan onderweg er wel ergens af gooien. We zullen het zien.


Tot snel!